Categorie: Completion Process

Geplaatst op door

Eerste keer Completion Process onder begeleiding

Tijdens de Completion Process training in 2016 heb ik mij voor het eerst laten begeleiden door een Completion Process heen. En heb ik voor het eerst meegemaakt dat dit proces je in één keer 180 graden kan omdraaien.

Ik wist toen nog niet hoe naïef het was om te denken dat ik geen trauma’s had ervaren in mijn jeugd. Soms is de continue afwezigheid van iets ook een trauma te noemen.

Dit verhaal gaat over hoe iets wat klein en onbelangrijk lijkt, een hele grote, heerlijke verandering in mij teweeg bracht.

Matchen met iemand voor begeleiding
Teal heeft een bijzondere manier van mensen met elkaar matchen voor de oefensessies Completion Process. Ze kijkt letterlijk in je energie naar je ‘life path potentials’: naar welke ontwikkelmogelijkheden op dat moment voor jou het meest voor de hand liggen. Dan neemt ze je aan de hand mee naar iemand anders, waarvan ze vermoedt dat een life path potential ook bij die ander past. Als dat zo is, dan kun je samen een plek zoeken om de oefensessie te gaan doen.

Ik werd gekoppeld aan een Zweedse dame, die ik kan omschrijven als zacht, warm en moederlijk. Samen liepen we het zaaltje uit, op zoek naar een plek om te oefenen. Ik weet nog dat ik meteen drukte, weerstand en stress voelde in mij lichaam. Tijdens de korte wandeling naar boven bereidde ik mij mentaal voor op drama van mij. Ik dacht dat ik een moeilijk geval zou zijn, dat ze niks had aan mij als oefenpersoon… Tegelijkertijd hoopte ik dat ik mij kon openstellen tijdens het proces en dat het me wat zou opleveren. We vonden een plek op mijn gedeelde slaapkamer boven om de oefensessie te beginnen.

Moeizaam begin
In eerste instantie wilde ik mij helemaal niet laten begeleiden. Ik zat zo in de stress… Ik wilde mijn ogen niet dicht doen, ik wilde er gewoon niet aan beginnen. Ik vertelde dat ik er geen vertrouwen in had, niet in haar, niet in het proces en niet in mijn eigen vermogen om me open te stellen. Ik vond het best stom van mezelf om zo ‘moeilijk’ te doen. Toch voelde het tegelijkertijd ook eerlijk en goed om dat uit te spreken, ook al was ik bang om haar te beledigen en daarmee af te stoten. Dat ze zou opgeven…

Ik was blij en opgelucht dat die Zweedse dame er heel rustig onder bleef. Ze accepteerde mijn protest helemaal, sprak haar eigen onzekerheid uit en ook haar bereidheid om te blijven zoeken naar een oplossing, zonder dat er iets specifieks móest gebeuren. We zouden wel kijken.

Er werd op een gegeven moment zelfs nog een meer ervaren begeleider bijgehaald. Nadat hij begreep wat er aan de hand was, bleef hij er ook gewoon bij zitten. Het feit dat niemand weg ging, ongeduldig werd of mijn gedrag afkeurde, was al zo iets nieuws voor mij. Het maakte me zachter en ontvankelijker. Ze waren er voor me, no matter what!

Na een poosje stelde die extra begeleider voor dat ik zou gaan liggen en dat die Zweedse dame body balance bij mij zou gaan toepassen. Dat was iets wat zij al als professional deed. Ik stemde toe en ging liggen. Ze hield bijvoorbeeld een hand achter mijn hoofd en op mijn buik of onder mijn rug. Ik weet niet meer precies wat ze deed, maar het was zó fijn! Het zachte contact en de liefdevolle aandacht deden me in huilen uitbarsten.

Toch ontstond er een sessie
Hoe we vanuit mijn huilbui in de sessie terechtkwamen, weet ik niet meer zo goed. Maar op een gegeven moment had ze mij de vraag gesteld: ‘Wanneer heb je je voor het eerst zo gevoeld?’. Meteen kwam er een beeld in mij op van mijzelf in de slaapkamer die ik vroeger deelde met mijn zus. We waren allebei flink ziek geweest. Twee kinderziektes na elkaar. Ik was een jaar of 6, gok ik. Onze matrassen waren bij elkaar gelegd op de grond. We hadden allebei en speciaal glaasje met een deksel gekregen, zodat de verse sinaasappelsap afgedekt naast ons bed kon staan. Ik denk dat mijn zus eerder beter was geworden dan ik, want in de herinnering die ik zag, was zij er niet.

Ik kon me alle praktische omstandigheden nog goed herinneren: de twee weken samen ziek zijn, de matrassen op de grond en de speciale glaasjes. Maar ik was ‘vergeten’ hoe ik mij gevoeld had. Dat ik mij eenzaam had gevoeld, daar boven in de slaapkamer. Ik was vergeten hoe graag ik had gewild dat mijn moeder bij ons en bij mij was komen zitten overdag en mij op schoot zou voorlezen of samen een spelletje wilde spelen. Ze was waarschijnlijk gewoon bezig geweest met het huishouden, boodschappen, de tuin, koken enzovoorts.

Ik was erg verbaasd dat ik mij thuis zo alleen had gevoeld, ondanks de speciale glaasjes, ondanks het samen ziek zijn en ondanks de matrassen die bij elkaar waren gelegd. En trouwens, ondanks een kaartje van alle kinderen van school. Blijkbaar had ik een gevoel van verbinding met mijn moeder gemist. Ik had graag meer tijd samen doorgebracht. Dat was een onvervulde behoefte.

Wat andere herinneringen in vogelvlucht
Hoe vaak had ik niet op andere momenten gevraagd om samen met mijn vader of moeder tijd door te brengen?? Heel vaak. Dat realiseerde ik me en ineens tijdens dit proces. En in vogelvlucht kwamen er meer van zulke herinneringen voorbij.

Een andere keer was ik in de woonkamer op het kleed bij de bank aan het spelen. Mijn vader zat erbij de krant te lezen. Eigenlijk wilde ik samen spelen, maar dat wilde hij op dat moment dan niet. Als kind had ik daar maar heel tijdelijk begrip voor 😉 Na een poosje zelf gespeeld te hebben, sloop ik naar mijn vader toe, verstopt achter de krant en tikte plotseling tegen de achterkant, zodat hij schrok. Meestal werd daar één keer om gelachen en kreeg ik even aandacht. Dan las hij weer verder. Maar na de derde keer ofzo, moest ik ermee kappen!

Er kwamen meer herinneringen naar boven van momenten waarop mijn vader of moeder er wel waren, maar niet echt iets met mij deden. Moeder die voorbij loopt om de was te doen. Moeder die buiten op een stretchbed ligt te zonnen. Moeder die zit te naaien. Vader die naar zijn werk moet. Vader die de heg gaat snoeien.

Gewenste situatie verbeelden
Tijdens het proces kreeg ik het niet voor mekaar om mijn eigen moeder te verbeelden als een aanwezige moeder, die mij bijvoorbeeld op schoot zou nemen, een knuffel zou geven en mij zou gaan voorlezen: de dingen waar ik behoefte aan had toen ik ziek was.

Dat ik haar niet kon verbeelden als de moeder die ik toen nodig had, geeft aan dat er meer aan de hand is in die relatie… Daar weet ik ondertussen meer over! Zelfs nu ik hierover schrijf, vindt een stemmetje in mij dat ik gewoon niet zo veeleisend had moeten zijn… Blijkbaar probeer ik de behoefte aan fysiek contact en samen tijd doorbrengen nog steeds te sussen, zelf af te wijzen. Maar een behoefte kun je niet niet-willen… Gelukkig kreeg ik in de sessie wel allebei! De Body Balance aanraking van mijn begeleider en haar volle aandacht, deden me zoooo goed.

En ook in de herinnering kreeg ik wat ik nodig had. Want gelukkig is onze innerlijke creativiteit eindeloos flexibel. Je kunt altijd nieuwe manieren vinden om te voldoen aan een behoefte. Daar is niet één enkel, specifiek persoon voor nodig. (Dit geldt overigens voor alle wensen, verlangens en behoeften, ook als volwassene.) Dus in plaats van mijn eigen moeder, creëerde ik een zelf verzonnen moeder. Perfect voor mij. Zij was warm, zacht én aanwezig. Ze had alle aandacht voor me. Ze vertelde me dat het heel normaal was om samen tijd te willen doorbrengen en dat ze dat graag deed. Heerlijk! Dus in mijn verbeelding brachten we wat tijd samen door.

Safe Haven
Toen alles in de herinnering goed voelde voor mijn innerlijk kind uit de herinnering, gingen we naar de Safe Haven. Mijn Safe Haven is een mooie plek aan de rand van een bos, met een helder meertje en een blokhut erbij. Dit stuk van de sessie weet ik niet meer zo goed. Ergens kwam er nog een engel voorbij. Teal kwam in mijn verbeelding nog voorbij. En ik heb wat lieve dieren gecreëerd om mee te spelen en samen te slapen.

Effecten van deze sessie
Na het proces deelden we in de groep onze ervaringen. Ik luisterde naar iemand anders ervaring met deze oefenronde. Ik keek de kring rond, naar al die gezichten die ik nu al een poosje kende. Ik merkte dat ik zachter dacht over iedereen. Minder kritisch over uiterlijk, houding, gezichtsuitdrukking en kledingkeuze. Meer leuk en interessant, al die verschillende mensen. Ik verwachtte ook dat iedereen mij meer accepteerde en interessant vond. Ik was minder negatief zelfbewust ineens. Ik waardeerde Teal ook meer. Haar kennis, haar begrip, haar vermogen iedereen te zien… Waar ik voorheen zocht naar fouten (een gebrek aan aandacht voor mij speciefiek bijvoorbeeld… 😉 Hoezo, net een proces op dit onderwerp gedaan??
En ook mijn lichaam, vooral mijn benen, voelden zo heerlijk warm en zacht. Letterlijk warm en figuurlijk zacht. Ik wilde haast niet meer stoppen met mijn benen te voelen met mijn handen. Ze voelden, zelfs door mijn broek heen, superzacht en fijn.

Ik heb mijn ervaring ook gedeeld in de groep. Ook dat was wonderlijk fijn voor mij, omdat ik voorheen vaak anderen voor en dan achteraf teleurgesteld was dat er geen ruimte voor mij was geweest. En ondertussen was ik kritisch op de verhalen van anderen. En dan moest mijn verhaal wel perfect zijn, voor ik het zou delen. En dan was ik ook kritisch op mezelf dat ik anderen hun plek niet gunde… Hoezo, net een proces op dit onderwerp gedaan??? Alles was zo anders. En zo fijn anders.

De link tussen positieve aandacht krijgen en kritisch/perfectionistisch zijn
Toch had ik, zeker toen, nooit kunnen vermoeden dat mijn harde kritische blik was ontstaan door een chronisch onvervuld verlangen om samen tijd door te brengen met mijn ouders. Gewoon op schoot zitten en praten, grapjes maken, een beetje stoeien en spelen.

Onvoorzien bij-effect
Mijn dochter was een jaar of vijf toen ik de training tot Completion Process Practitioner deed. Zij vertelde later (toen ze al 8 of 9 was) dat ze heeft gemerkt dat ik toen voor haar een leukere moeder ben geworden. Ze wist niet precies waardoor, maar dat ik blijer was en gezelliger. Ik ben zo dankbaar voor zulke positieve ontwikkelingen!!!

Zelf aan de innerlijke heelwording?
Wil je ook ontdekken wat de Completion Process voor jou kan opleveren? Vraag een kennismakingsgesprek aan!

Geplaatst op door

Voor wie is The Completion Process (nog niet) geschikt?

Over het algemeen is deze methode geschikt voor iedereen die zich ertoe geroepen voelt. Iedereen die worstelt met aspecten van het leven en een beter leven wil.
Toch heb ik ondertussen een handjevol mensen ontmoet die niet direct baat bij heeft bij The Completion Process. En ik heb ook een sterk vermoeden wat de reden daarvoor is.

Even wat uitleg vooraf – imaginatie
The Completion Process maakt gebruik van je mentaal-emotionele voorstellingsvermogen (je verbeelding). Ik bedoel daarmee: je kunt in gedachten overal naartoe reizen: je verleden, je toekomst, je fantasieën, een plek in je lichaam, je dromen, je nachtmerries.

Waar je ook maar naartoe reist in je verbeelding, je ervaart die beelden dan ook even echt. Mentaal, emotioneel en ook fysiek! Afhankelijk van je beelden, creëert je lichaam namelijk rustgevende hormonen, adrenaline of er zijn andere fysieke reacties.

Denk maar eens aan het bijten in een citroen… Je lichaam gaat bijna direct speeksel aanmaken. En misschien houd je helemaal niet van citroen en voel je afkeer of walging (emoties). En ineens denk je misschien aan die ene keer dat je iets met te veel citroensap hebt geproefd (mentaal). Alleen maar omdat je aan een citroen dacht!

Imaginatie in The Completion Process
The Completion Process maakt ook gebruik van dit verbeeldend vermogen, op een manier die ook wel imaginatie wordt genoemd. Imaginatie betekent dat je je eigen verbeelding hanteert. Dus niet alleen verbeelding toelaten, zoals een herinnering, maar er ook iets mee dóen. Iets doen met je verbeelding kan door vragen te stellen en dingen te laten ontstaan in je verbeelding als antwoord op de vragen.

Als onderdeel van de Completion Process creëer je bijvoorbeeld een Safe Haven. Dat is meestal een verzonnen plek, die ontstaat in je verbeelding tijdens een geleide visualisatie. Het is een plek waar je je veilig en vrij voelt. En wanneer je daar bent, in je verbeelding, dan ervaar je het ook. Je lichaam komt in diepe rust en ontspanning, je bent gefocust, terwijl speelsheid en nieuwsgierigheid je inspireren om rond te kijken, te creëren en te ervaren.

Het probleem – verbeelding stuk?
Maar… bij sommige mensen lukt het verbeelden niet, zoals ze zouden willen. Dan is het alsof er alleen maar nare, harde of vervelende dingen mee gecreëerd mogen worden. Of dat alleen de ‘realiteit’ ermee herhaald kan worden, precies zoals iets onthouden is. Of het voelt ‘nep’ om iets te verbeelden. Of mensen dissociëren, wanneer zij proberen te verbeelden.

Wanneer het verbeeldend vermogen op slot zit, voelen mensen vaak geen emotionele verbinding met wat ze zich verbeelden of er ontstaan geen spontane (nieuwe) beelden.

Herken je hier iets van? In de meeste gevallen is je verbeelding niet stuk, maar enkel weggestopt.

Oplossing – anti-delen onderzoeken
Wanneer verbeelden niet lukt, en je wilt wel een beter leven creëren met The Completion Process, dan is het nodig om eerst te onderzoeken welke delen zo tegen zijn. Dat betekent in de praktijk dat er eerst Parts Work of een opstelling nodig is.

Er zijn dan misschien delen in jezelf die zó overtuigd zijn dat iets niet beter mag of kan, dat je daar niet zomaar voorbij kunt. Of misschien zijn er delen die een nare innerlijke toestand willen behouden, als onbewuste loyaliteit naar ouders die dat ook niet konden, of als bewijs van aangedaan leed, als reden om niet anders te hoeven of als bewijs van innerlijke kracht (kijk wat ik aan kan…!). Of er zijn delen die geen jaloezie op zich willen afroepen, door wél gelukkig te worden. Of er zijn delen die ervan overtuigd zijn dat ze het niet verdienen om te krijgen wat je graag wil.

Het kan van alles zijn. Dit soort delen komen veel voor hoor! Niet alleen rondom verbeelding. Ze kunnen ook een rol spelen in bijvoorbeeld je relaties, in je werkgeluk, je vrijetijdsbesteding of je verslavingen.. Deze anti-delen zijn niet slecht of dom. Ze hebben een goede reden om zo te zijn. Zolang die intentie niet boven tafel is, zullen ze zich onwrikbaar opstellen en je tegenhouden.

Tip
Als je merkt dat het verbeelden je niet lukt of weinig/niks oplevert, of als je in een bepaalde verbeelding blijft hangen, dan raad ik je aan om eerst te onderzoeken welke innerlijke delen je daarin tegenwerken. Ik kan je daarbij helpen. Ik doe dat zelfs heel graag. Want je intuïtie en je inspiratie spreken ook tot je met beelden (ideeën) en je gevoel daarbij. En ik vind het gewoon magisch om erbij te mogen zijn, wanneer iemand losbreekt uit innerlijke beperkingen. Vraag een kennismakingsgesprek aan via mijn contactformulier.

Geplaatst op door

Mijn eerste poging tot een Completion Process

In 2016 ontdekte ik Teal Swan haar video’s op YouTube. Ik verslond ze werkelijk! Heerlijk al die heldere informatie over allerlei levensvragen, met duidelijke voorbeelden.

Op een gegeven moment kwam ik deze wat oudere video van haar tegen: ‘How to heal the Emotional Body’. Daarin demonstreert zij het proces wat later The Completion Process is gaan heten. Ik wilde het zelf ook eens proberen!

Probleem: Ik vernaggel mijn eigen flow
De afgelopen dagen had ik iets in mezelf opgemerkt. Een push-pull-beweging die mij echt shockeerde, zodra ik hem in de gaten had gekregen. Iets wat tot nu toe compleet aan mijn bewustzijn voorbij was gegaan. Toch gebeurde het meerdere keren per dag, iedere dag weer.

Het ging zo: ik was alleen thuis, had vrije tijd en ik kreeg spontaan een idee om iets te gaan doen. Dat kon van alles zijn: iets voor mijn onderneming, een weekendje weg plannen, even een fietstocht maken, iets regelen of iets kopen… En vervolgens voelde ik mijzelf die beweging weer stoppen. En dan deed ik het niet. Gewoon helemaal niet. De meeste ideeën liet ik wegvloeien. Of ik deed pas iets als het echt dringend gedaan moest worden.

Het ging van: idee?! Nee… Want, blablabla. Poosje later: ander idee?! Nee… Blablabla. En weer… Idee?! Nee.. Blabla. Ik kwam steeds met (sh*tty!) goede niet-te-doen-excuses of goede uitstel-excuses. En zo ging dat maar door, iedere dag wel 20 keer. Ik begreep dat dit mij ook parten had gespeeld tijdens mijn studie. En daarvoor ook. Hoe lang eigenlijk al? Die realisatie verzachtte al wel een beetje, omdat ik er ook meteen begrip en compassie bij voelde. Tegelijkertijd vroeg me af hoe ik óóit ergens aan toe was gekomen met deze push-pull-dynamiek in mij… Ik legde mezelf gewoon heel effectief plat en ik begreep niet waarom.

Weer niet-doen?!
Op basis van deze beweging ‘iets willen en dan mezelf weer stoppen’, besloot ik The Completion Process te proberen. Ik voelde de stop-beweging ook meteen opkomen na dat besluit. Er kwamen al redenen in mij op om het niet te doen… Maar moest ik erom glimlachen, want nu had ik het gelukkig in de gaten! En daardoor kon ik de energie van de push-pull-beweging meteen juist heel goed voelen. Ik ging op de bank liggen en voelde de dynamiek in mijn lichaam.

Eerste deel – vipassana en herinnering
Het voelde en ik ‘zag’ het als een lichte, lichtgele, voorwaartse beweging die uit mijn borst naar buiten toe wilde, die ik vervolgens zelf weer terugdauwde met donkere rommel erbij. Pffff heftig gevoel, die brokken rommel. ‘Ok..’, dacht ik, ‘zo gaat dat dus’. En ik haalde een paar keer adem.

Vervolgens stelde ik mij de vraag: ‘Wanneer heb ik dit voor het eerst meegemaakt?’

Er kwam een ‘vergeten’ herinnering in mij op. Nooit meer aan gedacht; nu ineens helder voor ogen… Ik zag mijzelf als kind in de woonkamer staan van mijn ouderlijk huis. Ik stond daar stokstijf, hield mijn adem in en keek met grote ogen naar de dichte deur.

Een ogenblik daarvoor had ik zelf de deur dichtgeslagen, in blinde woede, zo hard als ik maar kon, omdat ik ergens heel boos over was geweest. Echt blinde woede. Het had een flinke knal gegeven. Maar nu realiseerde ik me ineens met een schok dat een deur dichtslaan bij ons thuis echt niet mocht, wat er ook was. Er was geen excuus. En ik wist dat het nog maar een paar seconden zou duren voordat mijn moeder de deur weer zou opengooien en heel boos op mij zou worden. En ja, hoor, mijn moeder gooide inderdaad de deur open (hield hem ook tegen, zodat hij niet tegen de muur knalde) en schreeuwde me toe dat ik de deur niet had mogen dichtknallen en dat ik niet zo belachelijk boos had hoeven worden. Ik kromp ineen, had niks om daartegen in te brengen, zakte op de grond en heb het op een huilen gezet.

Reflectie tussendoor
Hier stopte ik de gebeurtenissen. Ik bevroor mijn moeder als het ware. Mijn jongere ik zat nog op de vloer te huilen. Ik wist even niet wat ik nu verder kon doen met deze situatie en voelde mijn lichaam weer op de bank liggen. Ik dacht terug aan wat ik net gezien had. Hoe wonderlijk, dat die ‘vergeten’ herinnering boven was komen drijven. Nu wist ik het weer zo helder als de dag van gister. En ik begreep meteen dat de push-pull beweging die ik de afgelopen dagen in mijzelf had opgemerkt, hiermee in direct verband stond.

Tweede deel – een wonderlijke helper
Toen herinnerde ik mij dat je bij de Completion Process een helper in de situatie kan plaatsen. Dus dat deed ik. Ik dacht weer aan mijn jongere ik, huilend op de vloer in de woonkamer en nodigde een helper uit. Geen idee wie of wat er zou komen opdagen. Er ontstond in mijn verbeelding een engelachtige figuur in een lange, witte jurk. Ze had lang, bruin haar en een zachte, warme stem en alle wijsheid van de wereld. Ze sprak mijn jongere ik aan, nam haar op schoot, luisterde naar haar en troostte haar. Ze zei dat mijn jongere ik gelijk had gehad met haar boosheid. Dat het terecht was geweest.

Dit alles voelde zo fijn en goed voor het meisje, dat het voor nu genoeg was. Mijn jongere ik wilde bij de engelachtige helper blijven. Ik beloofde nog eens terug te komen. Ik wist dat een hele Completion Process nog meer stappen omvat, maar voor nu was het blijkbaar genoeg. En zo voelde het ook. Ik deed mijn ogen weer open en voelde me direct zoveel blijer, lichter en op een zachte manier sterker!

Blijvende veranderingen
De dagen na mijn eerste Completion Process merkte ik meerdere veranderingen.

Bijvoorbeeld dat ik mij minder alleen voelde. Grappig genoeg had ik je daarvoor nooit kunnen vertellen dat ik me regelmatig alleen voelde. Dat was blijkbaar zo gewoon voor mij geweest, dat ik het niet meer opmerkte totdat er een positieve verandering in was gekomen.

Ook had ik het idee dat anderen mij meer accepteerden, alhoewel ik de enige was die veranderd was die dag. Maar mijn idee over anderen, eigenlijk mijn idee over mijzelf via anderen, was veranderd. Dat vond ik heel opmerkelijk.

Ik was ook minder bang om mijzelf te laten zien aan anderen. Ik weet nog dat ik voorheen vaak in huilen uitbarstte als het even echt over mij mocht gaan. Dan werd ik daar zelf ook nog boos over. Dan zei ik hardop dat ik het stom vond dat ik weer moest huilen. Dat huilen overviel me gewoon ineens. Zoals dat meisje op de vloer ineens huilde nadat zij hard toegesproken was. Ik herhaalde het allemaal zelf. Het huilen was een soort ontlading van de angst om mijzelf te laten zien, maar ook omdat ik wist dat huilen en klein zijn sowieso veiliger was…

Als laatste, voelde ik mij meer capabel om te doen wat goed voor mij was. Ik dacht: ik kan wel wat en dat ga ik dan doen ook. Wat precies, weet ik nog niet, maar ik vertrouw mezelf meer. Wanneer ik een impuls voel, leg ik mijzelf niet meer automatisch plat.

Een paar weken na deze ervaring heb ik mij, in een heerlijke, blije impuls, ingeschreven voor de Completion Process training van Teal Swan. En ik werd nog toegelaten ook!