Tijdens de Completion Process training in 2016 heb ik mij voor het eerst laten begeleiden door een Completion Process heen. En heb ik voor het eerst meegemaakt dat dit proces je in één keer 180 graden kan omdraaien.
Ik wist toen nog niet hoe naïef het was om te denken dat ik geen trauma’s had ervaren in mijn jeugd. Soms is de continue afwezigheid van iets ook een trauma te noemen.
Dit verhaal gaat over hoe iets wat klein en onbelangrijk lijkt, een hele grote, heerlijke verandering in mij teweeg bracht.
Matchen met iemand voor begeleiding
Teal heeft een bijzondere manier van mensen met elkaar matchen voor de oefensessies Completion Process. Ze kijkt letterlijk in je energie naar je ‘life path potentials’: naar welke ontwikkelmogelijkheden op dat moment voor jou het meest voor de hand liggen. Dan neemt ze je aan de hand mee naar iemand anders, waarvan ze vermoedt dat een life path potential ook bij die ander past. Als dat zo is, dan kun je samen een plek zoeken om de oefensessie te gaan doen.
Ik werd gekoppeld aan een Zweedse dame, die ik kan omschrijven als zacht, warm en moederlijk. Samen liepen we het zaaltje uit, op zoek naar een plek om te oefenen. Ik weet nog dat ik meteen drukte, weerstand en stress voelde in mij lichaam. Tijdens de korte wandeling naar boven bereidde ik mij mentaal voor op drama van mij. Ik dacht dat ik een moeilijk geval zou zijn, dat ze niks had aan mij als oefenpersoon… Tegelijkertijd hoopte ik dat ik mij kon openstellen tijdens het proces en dat het me wat zou opleveren. We vonden een plek op mijn gedeelde slaapkamer boven om de oefensessie te beginnen.
Moeizaam begin
In eerste instantie wilde ik mij helemaal niet laten begeleiden. Ik zat zo in de stress… Ik wilde mijn ogen niet dicht doen, ik wilde er gewoon niet aan beginnen. Ik vertelde dat ik er geen vertrouwen in had, niet in haar, niet in het proces en niet in mijn eigen vermogen om me open te stellen. Ik vond het best stom van mezelf om zo ‘moeilijk’ te doen. Toch voelde het tegelijkertijd ook eerlijk en goed om dat uit te spreken, ook al was ik bang om haar te beledigen en daarmee af te stoten. Dat ze zou opgeven…
Ik was blij en opgelucht dat die Zweedse dame er heel rustig onder bleef. Ze accepteerde mijn protest helemaal, sprak haar eigen onzekerheid uit en ook haar bereidheid om te blijven zoeken naar een oplossing, zonder dat er iets specifieks móest gebeuren. We zouden wel kijken.
Er werd op een gegeven moment zelfs nog een meer ervaren begeleider bijgehaald. Nadat hij begreep wat er aan de hand was, bleef hij er ook gewoon bij zitten. Het feit dat niemand weg ging, ongeduldig werd of mijn gedrag afkeurde, was al zo iets nieuws voor mij. Het maakte me zachter en ontvankelijker. Ze waren er voor me, no matter what!
Na een poosje stelde die extra begeleider voor dat ik zou gaan liggen en dat die Zweedse dame body balance bij mij zou gaan toepassen. Dat was iets wat zij al als professional deed. Ik stemde toe en ging liggen. Ze hield bijvoorbeeld een hand achter mijn hoofd en op mijn buik of onder mijn rug. Ik weet niet meer precies wat ze deed, maar het was zó fijn! Het zachte contact en de liefdevolle aandacht deden me in huilen uitbarsten.
Toch ontstond er een sessie
Hoe we vanuit mijn huilbui in de sessie terechtkwamen, weet ik niet meer zo goed. Maar op een gegeven moment had ze mij de vraag gesteld: ‘Wanneer heb je je voor het eerst zo gevoeld?’. Meteen kwam er een beeld in mij op van mijzelf in de slaapkamer die ik vroeger deelde met mijn zus. We waren allebei flink ziek geweest. Twee kinderziektes na elkaar. Ik was een jaar of 6, gok ik. Onze matrassen waren bij elkaar gelegd op de grond. We hadden allebei en speciaal glaasje met een deksel gekregen, zodat de verse sinaasappelsap afgedekt naast ons bed kon staan. Ik denk dat mijn zus eerder beter was geworden dan ik, want in de herinnering die ik zag, was zij er niet.
Ik kon me alle praktische omstandigheden nog goed herinneren: de twee weken samen ziek zijn, de matrassen op de grond en de speciale glaasjes. Maar ik was ‘vergeten’ hoe ik mij gevoeld had. Dat ik mij eenzaam had gevoeld, daar boven in de slaapkamer. Ik was vergeten hoe graag ik had gewild dat mijn moeder bij ons en bij mij was komen zitten overdag en mij op schoot zou voorlezen of samen een spelletje wilde spelen. Ze was waarschijnlijk gewoon bezig geweest met het huishouden, boodschappen, de tuin, koken enzovoorts.
Ik was erg verbaasd dat ik mij thuis zo alleen had gevoeld, ondanks de speciale glaasjes, ondanks het samen ziek zijn en ondanks de matrassen die bij elkaar waren gelegd. En trouwens, ondanks een kaartje van alle kinderen van school. Blijkbaar had ik een gevoel van verbinding met mijn moeder gemist. Ik had graag meer tijd samen doorgebracht. Dat was een onvervulde behoefte.
Wat andere herinneringen in vogelvlucht
Hoe vaak had ik niet op andere momenten gevraagd om samen met mijn vader of moeder tijd door te brengen?? Heel vaak. Dat realiseerde ik me en ineens tijdens dit proces. En in vogelvlucht kwamen er meer van zulke herinneringen voorbij.
Een andere keer was ik in de woonkamer op het kleed bij de bank aan het spelen. Mijn vader zat erbij de krant te lezen. Eigenlijk wilde ik samen spelen, maar dat wilde hij op dat moment dan niet. Als kind had ik daar maar heel tijdelijk begrip voor 😉 Na een poosje zelf gespeeld te hebben, sloop ik naar mijn vader toe, verstopt achter de krant en tikte plotseling tegen de achterkant, zodat hij schrok. Meestal werd daar één keer om gelachen en kreeg ik even aandacht. Dan las hij weer verder. Maar na de derde keer ofzo, moest ik ermee kappen!
Er kwamen meer herinneringen naar boven van momenten waarop mijn vader of moeder er wel waren, maar niet echt iets met mij deden. Moeder die voorbij loopt om de was te doen. Moeder die buiten op een stretchbed ligt te zonnen. Moeder die zit te naaien. Vader die naar zijn werk moet. Vader die de heg gaat snoeien.
Gewenste situatie verbeelden
Tijdens het proces kreeg ik het niet voor mekaar om mijn eigen moeder te verbeelden als een aanwezige moeder, die mij bijvoorbeeld op schoot zou nemen, een knuffel zou geven en mij zou gaan voorlezen: de dingen waar ik behoefte aan had toen ik ziek was.
Dat ik haar niet kon verbeelden als de moeder die ik toen nodig had, geeft aan dat er meer aan de hand is in die relatie… Daar weet ik ondertussen meer over! Zelfs nu ik hierover schrijf, vindt een stemmetje in mij dat ik gewoon niet zo veeleisend had moeten zijn… Blijkbaar probeer ik de behoefte aan fysiek contact en samen tijd doorbrengen nog steeds te sussen, zelf af te wijzen. Maar een behoefte kun je niet niet-willen… Gelukkig kreeg ik in de sessie wel allebei! De Body Balance aanraking van mijn begeleider en haar volle aandacht, deden me zoooo goed.
En ook in de herinnering kreeg ik wat ik nodig had. Want gelukkig is onze innerlijke creativiteit eindeloos flexibel. Je kunt altijd nieuwe manieren vinden om te voldoen aan een behoefte. Daar is niet één enkel, specifiek persoon voor nodig. (Dit geldt overigens voor alle wensen, verlangens en behoeften, ook als volwassene.) Dus in plaats van mijn eigen moeder, creëerde ik een zelf verzonnen moeder. Perfect voor mij. Zij was warm, zacht én aanwezig. Ze had alle aandacht voor me. Ze vertelde me dat het heel normaal was om samen tijd te willen doorbrengen en dat ze dat graag deed. Heerlijk! Dus in mijn verbeelding brachten we wat tijd samen door.
Safe Haven
Toen alles in de herinnering goed voelde voor mijn innerlijk kind uit de herinnering, gingen we naar de Safe Haven. Mijn Safe Haven is een mooie plek aan de rand van een bos, met een helder meertje en een blokhut erbij. Dit stuk van de sessie weet ik niet meer zo goed. Ergens kwam er nog een engel voorbij. Teal kwam in mijn verbeelding nog voorbij. En ik heb wat lieve dieren gecreëerd om mee te spelen en samen te slapen.
Effecten van deze sessie
Na het proces deelden we in de groep onze ervaringen. Ik luisterde naar iemand anders ervaring met deze oefenronde. Ik keek de kring rond, naar al die gezichten die ik nu al een poosje kende. Ik merkte dat ik zachter dacht over iedereen. Minder kritisch over uiterlijk, houding, gezichtsuitdrukking en kledingkeuze. Meer leuk en interessant, al die verschillende mensen. Ik verwachtte ook dat iedereen mij meer accepteerde en interessant vond. Ik was minder negatief zelfbewust ineens. Ik waardeerde Teal ook meer. Haar kennis, haar begrip, haar vermogen iedereen te zien… Waar ik voorheen zocht naar fouten (een gebrek aan aandacht voor mij speciefiek bijvoorbeeld… 😉 Hoezo, net een proces op dit onderwerp gedaan??
En ook mijn lichaam, vooral mijn benen, voelden zo heerlijk warm en zacht. Letterlijk warm en figuurlijk zacht. Ik wilde haast niet meer stoppen met mijn benen te voelen met mijn handen. Ze voelden, zelfs door mijn broek heen, superzacht en fijn.
Ik heb mijn ervaring ook gedeeld in de groep. Ook dat was wonderlijk fijn voor mij, omdat ik voorheen vaak anderen voor en dan achteraf teleurgesteld was dat er geen ruimte voor mij was geweest. En ondertussen was ik kritisch op de verhalen van anderen. En dan moest mijn verhaal wel perfect zijn, voor ik het zou delen. En dan was ik ook kritisch op mezelf dat ik anderen hun plek niet gunde… Hoezo, net een proces op dit onderwerp gedaan??? Alles was zo anders. En zo fijn anders.
De link tussen positieve aandacht krijgen en kritisch/perfectionistisch zijn
Toch had ik, zeker toen, nooit kunnen vermoeden dat mijn harde kritische blik was ontstaan door een chronisch onvervuld verlangen om samen tijd door te brengen met mijn ouders. Gewoon op schoot zitten en praten, grapjes maken, een beetje stoeien en spelen.
Onvoorzien bij-effect
Mijn dochter was een jaar of vijf toen ik de training tot Completion Process Practitioner deed. Zij vertelde later (toen ze al 8 of 9 was) dat ze heeft gemerkt dat ik toen voor haar een leukere moeder ben geworden. Ze wist niet precies waardoor, maar dat ik blijer was en gezelliger. Ik ben zo dankbaar voor zulke positieve ontwikkelingen!!!
Zelf aan de innerlijke heelwording?
Wil je ook ontdekken wat de Completion Process voor jou kan opleveren? Vraag een kennismakingsgesprek aan!