In 2016 ontdekte ik Teal Swan haar video’s op YouTube. Ik verslond ze werkelijk! Heerlijk al die heldere informatie over allerlei levensvragen, met duidelijke voorbeelden.
Op een gegeven moment kwam ik deze wat oudere video van haar tegen: ‘How to heal the Emotional Body’. Daarin demonstreert zij het proces wat later The Completion Process is gaan heten. Ik wilde het zelf ook eens proberen!
Probleem: Ik vernaggel mijn eigen flow
De afgelopen dagen had ik iets in mezelf opgemerkt. Een push-pull-beweging die mij echt shockeerde, zodra ik hem in de gaten had gekregen. Iets wat tot nu toe compleet aan mijn bewustzijn voorbij was gegaan. Toch gebeurde het meerdere keren per dag, iedere dag weer.
Het ging zo: ik was alleen thuis, had vrije tijd en ik kreeg spontaan een idee om iets te gaan doen. Dat kon van alles zijn: iets voor mijn onderneming, een weekendje weg plannen, even een fietstocht maken, iets regelen of iets kopen… En vervolgens voelde ik mijzelf die beweging weer stoppen. En dan deed ik het niet. Gewoon helemaal niet. De meeste ideeën liet ik wegvloeien. Of ik deed pas iets als het echt dringend gedaan moest worden.
Het ging van: idee?! Nee… Want, blablabla. Poosje later: ander idee?! Nee… Blablabla. En weer… Idee?! Nee.. Blabla. Ik kwam steeds met (sh*tty!) goede niet-te-doen-excuses of goede uitstel-excuses. En zo ging dat maar door, iedere dag wel 20 keer. Ik begreep dat dit mij ook parten had gespeeld tijdens mijn studie. En daarvoor ook. Hoe lang eigenlijk al? Die realisatie verzachtte al wel een beetje, omdat ik er ook meteen begrip en compassie bij voelde. Tegelijkertijd vroeg me af hoe ik óóit ergens aan toe was gekomen met deze push-pull-dynamiek in mij… Ik legde mezelf gewoon heel effectief plat en ik begreep niet waarom.
Weer niet-doen?!
Op basis van deze beweging ‘iets willen en dan mezelf weer stoppen’, besloot ik The Completion Process te proberen. Ik voelde de stop-beweging ook meteen opkomen na dat besluit. Er kwamen al redenen in mij op om het niet te doen… Maar moest ik erom glimlachen, want nu had ik het gelukkig in de gaten! En daardoor kon ik de energie van de push-pull-beweging meteen juist heel goed voelen. Ik ging op de bank liggen en voelde de dynamiek in mijn lichaam.
Eerste deel – vipassana en herinnering
Het voelde en ik ‘zag’ het als een lichte, lichtgele, voorwaartse beweging die uit mijn borst naar buiten toe wilde, die ik vervolgens zelf weer terugdauwde met donkere rommel erbij. Pffff heftig gevoel, die brokken rommel. ‘Ok..’, dacht ik, ‘zo gaat dat dus’. En ik haalde een paar keer adem.
Vervolgens stelde ik mij de vraag: ‘Wanneer heb ik dit voor het eerst meegemaakt?’
Er kwam een ‘vergeten’ herinnering in mij op. Nooit meer aan gedacht; nu ineens helder voor ogen… Ik zag mijzelf als kind in de woonkamer staan van mijn ouderlijk huis. Ik stond daar stokstijf, hield mijn adem in en keek met grote ogen naar de dichte deur.
Een ogenblik daarvoor had ik zelf de deur dichtgeslagen, in blinde woede, zo hard als ik maar kon, omdat ik ergens heel boos over was geweest. Echt blinde woede. Het had een flinke knal gegeven. Maar nu realiseerde ik me ineens met een schok dat een deur dichtslaan bij ons thuis echt niet mocht, wat er ook was. Er was geen excuus. En ik wist dat het nog maar een paar seconden zou duren voordat mijn moeder de deur weer zou opengooien en heel boos op mij zou worden. En ja, hoor, mijn moeder gooide inderdaad de deur open (hield hem ook tegen, zodat hij niet tegen de muur knalde) en schreeuwde me toe dat ik de deur niet had mogen dichtknallen en dat ik niet zo belachelijk boos had hoeven worden. Ik kromp ineen, had niks om daartegen in te brengen, zakte op de grond en heb het op een huilen gezet.
Reflectie tussendoor
Hier stopte ik de gebeurtenissen. Ik bevroor mijn moeder als het ware. Mijn jongere ik zat nog op de vloer te huilen. Ik wist even niet wat ik nu verder kon doen met deze situatie en voelde mijn lichaam weer op de bank liggen. Ik dacht terug aan wat ik net gezien had. Hoe wonderlijk, dat die ‘vergeten’ herinnering boven was komen drijven. Nu wist ik het weer zo helder als de dag van gister. En ik begreep meteen dat de push-pull beweging die ik de afgelopen dagen in mijzelf had opgemerkt, hiermee in direct verband stond.
Tweede deel – een wonderlijke helper
Toen herinnerde ik mij dat je bij de Completion Process een helper in de situatie kan plaatsen. Dus dat deed ik. Ik dacht weer aan mijn jongere ik, huilend op de vloer in de woonkamer en nodigde een helper uit. Geen idee wie of wat er zou komen opdagen. Er ontstond in mijn verbeelding een engelachtige figuur in een lange, witte jurk. Ze had lang, bruin haar en een zachte, warme stem en alle wijsheid van de wereld. Ze sprak mijn jongere ik aan, nam haar op schoot, luisterde naar haar en troostte haar. Ze zei dat mijn jongere ik gelijk had gehad met haar boosheid. Dat het terecht was geweest.
Dit alles voelde zo fijn en goed voor het meisje, dat het voor nu genoeg was. Mijn jongere ik wilde bij de engelachtige helper blijven. Ik beloofde nog eens terug te komen. Ik wist dat een hele Completion Process nog meer stappen omvat, maar voor nu was het blijkbaar genoeg. En zo voelde het ook. Ik deed mijn ogen weer open en voelde me direct zoveel blijer, lichter en op een zachte manier sterker!
Blijvende veranderingen
De dagen na mijn eerste Completion Process merkte ik meerdere veranderingen.
Bijvoorbeeld dat ik mij minder alleen voelde. Grappig genoeg had ik je daarvoor nooit kunnen vertellen dat ik me regelmatig alleen voelde. Dat was blijkbaar zo gewoon voor mij geweest, dat ik het niet meer opmerkte totdat er een positieve verandering in was gekomen.
Ook had ik het idee dat anderen mij meer accepteerden, alhoewel ik de enige was die veranderd was die dag. Maar mijn idee over anderen, eigenlijk mijn idee over mijzelf via anderen, was veranderd. Dat vond ik heel opmerkelijk.
Ik was ook minder bang om mijzelf te laten zien aan anderen. Ik weet nog dat ik voorheen vaak in huilen uitbarstte als het even echt over mij mocht gaan. Dan werd ik daar zelf ook nog boos over. Dan zei ik hardop dat ik het stom vond dat ik weer moest huilen. Dat huilen overviel me gewoon ineens. Zoals dat meisje op de vloer ineens huilde nadat zij hard toegesproken was. Ik herhaalde het allemaal zelf. Het huilen was een soort ontlading van de angst om mijzelf te laten zien, maar ook omdat ik wist dat huilen en klein zijn sowieso veiliger was…
Als laatste, voelde ik mij meer capabel om te doen wat goed voor mij was. Ik dacht: ik kan wel wat en dat ga ik dan doen ook. Wat precies, weet ik nog niet, maar ik vertrouw mezelf meer. Wanneer ik een impuls voel, leg ik mijzelf niet meer automatisch plat.
Een paar weken na deze ervaring heb ik mij, in een heerlijke, blije impuls, ingeschreven voor de Completion Process training van Teal Swan. En ik werd nog toegelaten ook!